Περί ἀνέμων καὶ ὑδάτων
Καθώς μεγαλώνουμε και γερνάμε, το κενό και η απελπισία που αυτό γεννά παραμονεύει διαρκώς να μάς 'κατασπαράξει'. Υπάρχει κάποιος ή κάποιοι δρόμοι που μπορούν να μάς βγάλουν απ' αυτό το αδιέξοδο; Υπάρχει άραγε ελπίδα; Ένας τέτοιος δρόμος, ένας ιδιότυπος δεκάλογος, ίσως να είναι και τούτος εδώ...
Άλλος ένας πόλεμος, άλλη μια καταστροφή ξετυλίγεται στις οθόνες μας τις τελευταίες μέρες· αυτή την φορά όμως πιο κοντά σ'εμάς και στην ήπειρο μας. Το κείμενο αυτό αναρωτιέται πόσο αντικειμενικά είναι τα δυτικά μέσα ενημέρωσης που καλύπτουν αυτόν τον πόλεμο και πόση αλήθεια άραγε μάς μεταφέρουν.
Αυτό το κείμενο αποτελεί ένα μικρό σχόλιο στην επικαιρότητα και αποθέτει μερικές σκέψεις σχετικά με τον διχασμό της κοινωνίας μας μεταξύ υπέρμαχων και αντιπάλων του εμβολιασμού κατά του ιού.
Το λάθος κι αποτυχία έχουν δαιμονοποιηθεί στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και συχνά αποτελούν πηγή δυστυχίας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα μπορούσαμε άραγε να κάνουμε τη ζωή μας περισσότερο ελεύθερη κι ευτυχισμένη; Το παρόν κείμενο επιχειρεί να προσεγγίσει τα ερωτήματα αυτά.
Η θλιβερή επικαιρότητα με τις αποκαλύψεις ανάρμοστων συμπεριφορών ψυχολογικής και σεξουαλικής βίας έγινε η αφορμή για το παρόν κείμενο. Μια ανάγνωση στα γεγονότα και μια πρόταση για το πώς θα μπορούσαμε ίσως όλοι μαζί ως κοινωνία να θωρακίσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
The Web Sphinx 