Περί ἀνέμων καὶ ὑδάτων
Θα πρέπει να μάς λυπεί ή να μάς εξοργίζει εμάς τους Έλληνες η πρόσφατη μετατροπή της Αγιασοφιάς σε τζαμί; Μπορούμε άραγε να αποσυνδέσουμε την μακραίωνη ιστορία ενός τέτοιου μνημείου από την τρέχουσα πολιτική και τις μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος; Και πού έγκειται τελικώς το μεγαλείο αυτού του περικαλλούς ναού; Λίγες σκέψεις αποτίθενται στο κείμενο αυτό με αφορμή την επικαιρότητα.
Αυτή η σελίδα είναι αφιερωμένη στον Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκυ. Μια σελίδα γεμάτη με εικόνες, ήχους και ιδέες, γεμάτη σκέψεις και ομορφιά· όπως αυτά γεννήθηκαν μέσα από τα 7 αριστουργήματα που μάς άφησε αντίδωρο. Αριστουργήματα που ανανέωσαν και πλούτισαν όσο τίποτε άλλο την έβδομη τέχνη, τον κινηματογράφο.
Δυο επαναστάσεις ζώων, δυο φανταστικές πολιτείες, δυο ουτοπίες με απόσταση 15 αιώνων. Αριστοφάνης και Orwell μοιράζονται τα ίδια όνειρα, την ίδια τάση φυγής · άλλοτε αιθεροβάμονες κι άλλοτε προσγειωμένοι σε μιαν αδυσώπητη πραγματικότητα. Δυο κλασικά έργα με πιθανές υπόγειες συνδέσεις παρουσιάζονται στο κείμενο αυτό.
Υπάρχει τρόπος να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται γύρω μας & εντός μας; Υπάρχει κάποιο νόημα; Κοινό ή προσωπικό; Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια ισχνή απόπειρα να θέσει ερωτήματα, τα οποία μάλλον είναι - στην ουσία τους - χωρίς απάντηση.
Λίγες σκέψεις με αφορμή την πανδημία που έχει χτυπήσει τον πλανήτη. Ο ρόλος του Ηγέτη και του Πολίτη.
Το κείμενο αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια περιήγηση στα κοιμητήρια του κόσμου. Σε τόπους που αναπαύονται πνεύματα μεγάλα. Αλλά και τόπους πένθους και πόνου. Τα νηπενθή είναι η παρηγοριά στην απώλεια. Και ποια είναι αυτά; Η μνήμη, το έργο ή μήπως μιαν ελπίδα για κάτι πέραν από αυτόν τον κόσμο που ζούμε;
Θεοί, πόλις, ηθική, μεταφυσική. Και στο κέντρο όλων ο Άνθρωπος. Τί σημαίνουν όλα αυτά στην Αττική τραγωδία, σε ένα από τα υψηλότερα είδη τέχνης που γέννησε ποτέ ο ανθρώπινος πολιτισμός; Το παρόν κείμενο αποτελεί μια σύντομη περιήγηση στον κόσμο του Αισχύλου και του Σοφοκλή.
